Zgodnie z rozpowszechnioną interpretacją sztuki performance, jej specyfika ma leżeć w "niepowtarzalności". Ta niemożność powtórzenia przejawia się przynajmniej na czterech różnych płaszczyznach. Po pierwsze, sztuka performance nie jest odtwarzaniem, lecz tworzeniem na żywo - nie jest powtórzeniem uprzedniego scenariusza, lecz dzianiem się procesu twórczego w trakcie samego zdarzenia. Po drugie, performance, będąc improwizowanym działaniem na żywo, nie może jako taki zostać powtórzony. Po trzecie, dokumentacja performance'u, czyli powtórzenie, jakie po nim pozostaje, nie ma racji bytu i właściwie - jeśli się trzymać konsekwentnie zasady efemeryczności - nie powinna zaistnieć, a jeśli już zaistnieje, to tylko jako niedoskonały ślad, który nie jest w stanie oddać charakteru tego, co zaszło i bezpowrotnie odeszło w przeszłość. Wreszcie, sztuka performance nie powinna się nawet powtarzać, w swej istocie i definicji, w poszczególnych performance'ach: każdy performance powinien być nową definicją samej sztuki performance.

Pokaz dokumentacji będzie próbą rewizji tych założeń. Liczne przykłady, zarówno historyczne, jak i współczesne, świadczą o tym, że strategie powtórzeniowe stanowią istotny element performatywnych realizacji artystycznych. Panel dyskusyjny będzie zaś dotyczyć różnych strategii powtórzeniowych, jakie można spotykać w artystycznych performance'ach. Szczególny nacisk będzie położony na omówienie funkcji i znaczeń, jakie powtórzenie zyskuje w sztuce performance oraz wskazanie twórczego potencjału powtórzenia jako metody działań performatywnych.

Tomasz Załuski

miejsca festiwalu
festival veues

partnerzy
partners

patroni medialni
media patronage